Nizina – równinna lub prawie równinna wielka forma ukształtowania terenu, obszar leżący na wysokości od 0 do 300 m n.p.m. Według tego kryterium na terenie Polski zdecydowanie dominują niziny – zajmują one 91% powierzchni i obejmują północną i środkową część kraju tworząc tzw. Niż Polski, w skład którego zalicza się Niziny Nadmorskie, Pojezierza, Niziny Środkowopolskie.

Niziny Środkowopolskie zajmują blisko 1/3 powierzchni naszego kraju, rozciągają się szerokim, nieregularnym pasem między pojezierzami a wyżynami. Na zachodzie pasa leżą Nizina Wielkopolska i Nizina Śląska. Natomiast w części centralnej i wschodniej znajdują się: Nizina Mazowiecka, Nizina Podlaska oraz Polesie Lubelskie.

Podczas ostatniego zlodowacenia na Nizinach Środkowopolskich panowały surowe warunki klimatyczne, w których następowało zrównywanie oraz obniżanie powstałych wcześniej glacjalnych i fluwioglacjalnych form terenu, czyli denudacja. Intensywne było m.in. wietrzenie mrozowe powodujące rozkruszanie skał na skutek zamarzania wody w szczelinach. Jednocześnie tworzyły się nowe formy terenu, np. wydmy śródlądowe budowane z piasków wywianych z osadów wodnolodowcowych. W bezpośrednim sąsiedztwie czoła lądolodu gromadziły się wody rzek, które odpływały zgodnie z nachyleniem terenu. Dłuższy postój lodowca sprawiał, że wzdłuż jego czoła powstawała szeroka dolina o płaskim dnie – pradolina. Pradoliny wskazują jednocześnie zasięgi poszczególnych faz i stadiałów zlodowaceń.